Dziewięć lat później ...
Jestem. Jeszcze jestem. Już jestem. Dla siebie.
Słuchałam tego kawka mając niespełna siedemnaście lat. Stałam na środku swojego pokoju, którego okno wychodziło na zachód. Przez zamknięte powieki widziałam promienie słońca, zwiastujące koniec dnia. Pamiętam to uczucie. Nadal mam siedemnaście lat zagubione gdzieś wśród czterdziestu. Nadal czasem czuję się tak bardzo szczęśliwa. Nadal czuję, że zupełnie nie wiem kim jestem. Nadal czuję. Nadal. Dal.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz