Doskonałość

Rozmowa. Spotaknie dwóch osób. Zdrerzenie spojrzeń, konfrontacja treści. Wczoraj kilka zdań wymienionych w kuchni, przy smażących się naleśnikach. Matka, córka. Rozmowa o tym, czym jest doskonałosć. Czy istnieje, skoro nikt tak naprawdę nie wie czym jest i dokąd sie udać by ją osiągnąć. Kim jest doskonała matka? Kim doskonała córka? Czy ktokolwiek kiedykolwiek widział taką? A jeśli istnieje, czy będzie doskonała dla każdego? Doszłyśmy wspólnie do wniosku, że doskonałość nie jest stanem obiektynm. Jest perspektywą, punktem widzenia, stanem i nastawieniem patrzącego. Może więc czasem warto zatrzymać się, rozjerzeć i uwierzyć, że to co mamy jest doskonałe. Dla nas, tutaj i teraz. Szczęście. Moja córka ma dziesięć lat.

Jestem

Dziewięć lat później ...

Jestem. Jeszcze jestem. Już jestem. Dla siebie.

Słuchałam tego kawka mając niespełna siedemnaście lat. Stałam na środku swojego pokoju, którego okno wychodziło na zachód. Przez zamknięte powieki widziałam promienie słońca, zwiastujące koniec dnia. Pamiętam to uczucie. Nadal mam siedemnaście lat zagubione gdzieś wśród czterdziestu. Nadal czasem czuję się tak bardzo szczęśliwa. Nadal czuję, że zupełnie nie wiem kim jestem. Nadal czuję. Nadal. Dal.