wtorek, 24 września 2013

Siedzę

Siedzę na bujanym koniku, na placu zabaw, przyglądając się bawiącemu Maćkowi. Zimny dzień jest. Bujam się w przód, w tył, w przód, w tył. Nagle przychodzi mi do głowy, że ja faktycznie tu jestem, że wieje wiatr, że wokół jest jeszcze coś, poza tym co mi znane, lubiane, wiadome.
Przecież świat realnie istnieje poza mną i tym, co w danej chwili. Co więcej zajmując się tym, co codzienne zapominam. Zapominam, że miło jest poczuć chłód, usiąść na zimnej posadzce, poczuć krople deszczu, posłuchać wiatru, zamknąć oczy. 
Czasem mam nieodparte wrażenie, że codzienność to nie rzeczywistość. Codzienność zabija w nas poczucie, że naprawdę istniejemy. Lubię jesień. Przypomina.



poniedziałek, 23 września 2013

Papier

Lubię papier. Najbardziej zapach, choć dobrą fakturą nie pogardzę. Książki kupuję, zwłaszcza by je mieć. Czasopisma, te "lepsze" - pachnące drukarnią, farbą ledwo zastygłą. Zeszyty, skoroszyty, notatniki. Tylko po to, by pachniały.
Rzeczy posiadane powinny nas cieszyć. Mnie cieszą te papierowe. Bo nie dość, że są, przynosząc skojarzenia z tego, co było wcześniej to, co więcej mają coś więcej. 
Księgarnio - kawiarnio - antykwariat założyłabym. Gdybym wygrała jakieś pieniądze ogromne. Byłby niewielki. Z drewnianą podłogą, poduchami do siedzenia, regałami pod sam sufit. Z kubkiem imbirowej herbaty w zimny dzień. Z wieczorami prozy, szarlotką na ciepło, koncertem miejscowej kapeli w piątkową noc, czytaniem bajek o poranku, wierszem we środy. Z miejscem do malowania. Toną papieru do zapisania. Ze ścianą, na której wszystko wolno i taką ze szkicami. Oraz ze straszą panią w swetrze i okularach, która każdego zaprosi, zagada, poleci filozoficzne książki.
A nazwę go  ...






















... zajdź, aby nie zwariować ...

piątek, 20 września 2013

Ogórek

Stało się to dziś. Mój jedyny pierworodny sporządził własnoręcznie, osobiście, w przypływie weny i wszelkich inspiracji - dzieło. Dzieło nie byle jakie, gdyż wiekopomne. Co ważniejsze jednak pierwsze, prawdziwe, niezapomniane. I gdy tak siedział na malutkim stołeczku, przy malutkim stoliczku i wraz z innymi maluchami lepił, przyklejał, doklejał, ugniatał matce łza się w oku zakręciła. I zrozumiałam, że to już...




czwartek, 19 września 2013

Jako, że

... czasu brak na wszystko, ponieważ:
1) dryń, dryń ... dzieńdobry, czy Pani Małgorzata K...?
2) Mmmmaaaaammmmoooo ...
3) na szafie nadal leży ledwo rozpieczętowana, pachnąca nowym drukiem, moja, całkiem nowa planszóweczka...
... jedyne, na co mnie dziś stać to piosenka, na dobry dzień. Hawk :)


Ps. kawałek jest po prost sympatyczny. Mój ulubiony fragment to łyski bez koli :) Musi ją strasznie kochać.




wtorek, 17 września 2013

Klaps ...

... to też bicie. Inspirowana rozmowami na fejsbuku doszłam do wniosku, że może warto trzy słowa i na ten temat.
Klaps to też bicie. Każde bicie to bicie. Szarpanie za rękę, wpychanie na siłę łyżki do ust, brutalne ubieranie czy mycie zębów. Jeśli używasz przeciw drugiemu siły - bijesz. I jest to przemoc, która nie znajduje uzasadnienia.
Wychowawcze? Jak najbardziej. Jeśli formą wychowania jest zastraszenie, poniżenie i złamanie.
Klaps jest bezsilnością. Jest wołaniem o pomoc. Tym razem jednak dorosłego, którego sprawa przerosła. Mnie też czasem przerasta. Przez dwa i pół roku nie na tyle, bym musiała uderzyć.


niedziela, 15 września 2013

Gruffalo

Czasem wystarczy odrobina sprytu i inteligencji, by wykiwać najstraszliwszego potwora.
Mała myszka spacerowała po lesie. Spotykała kolejno lisa, sowę, węża, z których każdy chciał ją zjeść bez skrupułów. Grzecznie odmówiła twierdząc, iż na obiadek, podwieczorek i przyjęcie, na które kolejno zapraszały ją zwierzęta (by ją oczywiście skutecznie skonsumować) umówiona jest z Gruffalo - potworem, co ma straszliwe kły, pazury i koślawe kolana i pypeć na nosie sterczący do góry i wiele innych straszliwych straszności. Absolutnie pewna braku istnienia Gruffala oczywiście spotyka go w lesie. Jak się kończy historia nie zdradzę, acz posiadaczom dzieci gorąco polecam. Tym komu ich brak zapraszam do mnie  - na lekturę ;)

Jako że Michał Rusinek tłumaczył polecam podwójnie :)

czwartek, 12 września 2013

In vitro

Przez wiele lat byłam absolutną przeciwniczką in vitro, lub precyzyjniej rzecz ujmując in vitro dofinansowanego z budżetu państwa. Przekonana byłam twierdząc, iż bezdzietne pary zawsze mają możliwość alternatywną, równie dobrą, może nawet lepszą, mianowicie adopcję. Trwałam w tym przekonaniu przez długi czas do chwili, aż sama nie rozpoczęłam rozważań nad taką formą kolejnego macierzyństwa. Wydawałoby się, że adopcja jest bowiem najlepszą z najlepszych opcji, pozwala bowiem jednocześnie pomóc i sobie i innemu. Zbierając doświadczenia doszłam jednak do pewnego druzgocącego wniosku - adopcja? - tak, dla wszystkich? na pewno nie.
Nie jest tak, że adopcja nie pozostawia śladu. Nie jest tak, że dziecko adoptowane jest czystą kartą, która, jak twoje biologiczne dziecko, pozwoli się kształtować. Dzieci adoptowane jako starsze (o takim myśleliśmy), to dzieci potwornie skrzywdzone, psychicznie zrujnowane. Oczywiste? Być może. Jednak nie wielu mówi o tym, że z dzieckiem adoptowanym pracuje się podwójnie, z dzieckiem adoptowanym musisz przejść drogę podwójnie ciężką. Nie wystarczy miłość, zrozumienie, ciepło i normalna rodzina. Dlaczego?
Gdybyś sam znalazł się w otoczeniu nieprzyjaznym, takim które nie spełnia potrzeb, nie dba, nie pomaga, z całą pewnością odgrodziłbyś się i z czasem wyrobił instynkt samozachowawczy, walkę o siebie, własne ja. 
Wyobraź sobie, iż po jakimś czasie trafiasz do otoczenia przyjaznego. Zachowanie jednak się nie zmienia, bo nauczyłeś się być dla siebie i o siebie walczyć, co jest zupełnie naturalne. Czy można to zmienić? Zapewne. Czy mam wystarczająco tyle sił? Nie wiem.
Dochodzi jeszcze szereg trudności związanych z brakiem pomocy ośrodków adopcyjnych po adopcji, chorobami dzieci związanych z piciem alkoholu przez matki w ciąży, problemów z istniejącą rodziną dziecka. Nie adoptuję dziecka. Na razie. Przyczyną jest konieczność pięcioletniego stanu małżeńskiego, którego jak wiadomo nie posiadam. Mam czas do czterdziestki. Nie zamykam tej opcji. Jest jednak znacznie, znacznie trudniejszą niż wcześniej to sobie wyobrażałam...





wtorek, 10 września 2013

Blog lifestylowy i parentingowy

No błagam. Czy naprawdę? Czy blog o macierzyństwie czy stylu życia brzmi aż tak obciachowo? Lubię otaczającą mnie blogosferę, lubię piszące mamy i nie-mamy. Lubię kiedy blogowiczki mają rękę do dobrych fotografii, talent do osobistego ujarzmiania rzeczywistości, czy pomysł na siebie, którego ja nie posiadam.
Nie lubię natomiast wszechobecnego próbowania bycia zajebistym poprzez śmieszne neologizmy. Blogosfera ma swój określony kształt, rytm, modę. Moda nie zawsze niestety przynosi coś dobrego. Polska jest całkiem w porządku. To, co polskie również. Nie muszę prowadzić parentingowego bloga. Nie muszę. Mogę pisać o macierzyństwie, rodzicielstwie bez zbędnych ulepszaczy. Nie muszę prowadzić lifestylowego bloga. Mogę pisać o życiu, kuchni, modzie i dupie maryni. I tak sobie myślę, że może właśnie dlatego nikt mnie nie czyta :) Hawk!





 








niedziela, 8 września 2013

Po pierwsze "nie poniżaj"

W naszym domu:

1. Moje dziecko nigdy nie będzie stało w kącie,
2. Moje dziecko nigdy nie dostanie klapsa,
3. Moje dziecko niigdy nie będzie ukarane,
4. Moje dziecko jest tak samo ważne jak każdy inny domownik,
5. Zdanie mojego dziecka liczy się tak jak zdanie jego mamy i taty,
6. Moje dziecko ma prawo powiedzieć nie.

1. Ja nigdy nie będę stała w kącie,
2. Ja nigdy nie dostanę klapsa,
3. Ja nigdy nie będę ukarana,
4. Jestem tak samo ważna jak każdy inny domownik,
5. Moje zdanie liczy się zdanie mojego dziecka i jego taty
6. Ja mam prawo powiedzieć nie.

1. Tata mojego dziecka nigdy nie będzie stał w kącie,
2. Tata mojego dziecka nigdy nie dostanie klpsa,
3. Tata mojego dziecka nigdy  nie będzie ukarany,
4. Tata mojego dziecka jest tak samo ważny jak każdy inny domownik,
5. Zdanie taty mojego dziecka liczy się tak jak moje zdanie i zdanie mojego dziecka,
6. Tata mojego dziecka ma prawo powiedzieć nie.

Wszyscy jesteśmy ludźmi, wszyscy mamy równe prawa. W naszym domu nikt nie będzie nikogo poniżał. Nie wychowujemy bezstresowo. Stawiamy granice, mówimy nie, wymagamy szanowania tych granicy. Nie tylko od Maćka. Także od siebie.
Działa.

piątek, 6 września 2013

Słownik

Ten post jest bardziej dla mnie niż dla Was, czyli krótko mówiąc uprawiam prywatę.Ale miły jest.

Mama - mama Gogo
Tata - tata Mi
Babcie - Baba Asia, Baba Sie
Wujek (oraz wszelkie maszyny budowlane, okołobudowalne, rolnicze etc.) - Bo
Koparka - Bo tff
Auto - ato
Samolot - siiiii
Wąż - ssssssiiiii
Siku - siiiiiiiiiii
Bajka - Miau mimi
Rybka - łoło (jak robi rybka??)
Jeszcze trzy minutki, mamo - mamo, nie, tsy
Pojeździjmy autami = na tsy ato
Start - siat
(auta jeźdzą na trzy, samoloty na start)
Wszystkie dźwięki zwierząt - guli, guli, guli (indyk), miau (kotek), o o (pies), i o (osioł), fafafa (kaczuszka), beee (owieczrka) BEE (baran), mee (kózka), pipipi (myszka)
Śpiewać - lalalala,
Nie śpiewać - nie lalalala,
Most - moft
Nos - nots
Oko - oko
Miś- mits
Co znosi kurka? Jajo.
I mój ulubiony:
Masiuś - toMato! :)

Gdy każdego poranka widzę parę absolutnie niepowtarzalnych, błękitnych, uśmiechniętych oczu wiem, że warto.



Mam dwa i pół roczku. Jestem kozak!



wtorek, 3 września 2013

Jak się kopnąć w ...?

Niewątpliwie jest to zabieg arcy trudny. Zarówno faktycznie jak i metaforycznie. Niezmierną korzyścią jest więc posiadać tak zwanego przyjaciela u boku, który tę czynność za Ciebie wykona. Solidnie. Jak mawia chińskie przysłowie jak nie wiesz, co powiedzieć, powiedz chińskie przysłowie. Powiem więc, że przyjaciel to nie ten, kto poklepie po ramieniu, lecz ten, co w chwili najwłaściwszej podejmie kroki odpowiednie, zmierzające wprost do Twojej szanownej.
Życie mi się okrutnie rozjeżdża. I ogarnąć nie potrafię. Ktoś chętny?

Nic mi do tego tekstu nie pasuje, a głowię się dwa dni. Trudno. Będzie unplugged, uninstrumental i totalnie un. Wymyśl coś sam. A tłem niech będzie Wasze, w tle lecące, MP3. Hawk.







niedziela, 1 września 2013

Potęga internetu

Na czym polega? Zapewne na tym, iż sieć to faktycznie sieć. Wiąże, łączy, prowadzi wszędzie, jeśli pójdzie się odpowiednią nicią. Od czasu założenia bloga nie odnotowałam dziennie tylu wejść, ile w dniu zalinkowania przez kumpla na facebooku. I nagle trafiasz tam, tu, wszędzie i nigdzie zarazem. Nieustannie jednak pozostaje uczucie że to, co wrzucone pozostaje na zawsze. Należy więc nieustannie trzymać się na baczności. Przecież gdzieś tam musi być pająk!